19 juni, Los Angeles

Vandaag Los Angeles, we wisten van Els en Machiel Jan al welke bus we moesten hebben, waar die bij de camping stopte en waar we moesten uitstappen, dank daarvoor.

Onze Nederlandse buren stonden ook bij de bushalte maar die waren via de receptie van de camping gekomen en hadden gehoord dat de buschauffeur alleen contant geld wilde aannemen en niet kon wisselen. Aangezien wij met een briefje van 20 dollar stonden vonden we de tip van 18,50 wat hoog uitvallen.

Dus aan de overzijde nog even bij het benzinestation de 20 dollar veranderd in kleinere briefjes.

Toen de bus een half uur te laat arriveerde bleek de automaat van de bus de verkreukelde één dollarbiljetten niet te willen slikken. Cora moest diverse pogingen ondernemen, de briefjes glad strijken, geen omgebogen hoekje, goed plat leggen noem maar op. Dat duurde even en tot onze stomme verbazing gaf de chauffeur aan de tijd te hebben en om die te doden zette hij een flesje bier aan zijn mond.

Uiteindelijk lukte het te betalen en werden we naar de  Santa Monica Pier vervoerd.

Hier een ticket voor de Hop on Hop of City Sight Seeing (met ouwe mensen korting) gekocht en op de gele lijn gestapt.

Het is een grote stad, de tweede na New York, met enorme tegenstellingen, prachtige gebouwen maar appartementen waar de VvE lang geleden al met ruzie uit elkaar is gegaan en er sindsdien niets aan het pand is gedaan. De duurste straat van Amerika waar alle dure merken Gucci,  Cartier,  Prada, Louis Futon, Burberry etc. een winkel hebben, en bedelaars die in een paar plastic zakken hun hele leven meesjouwen.

De zon brandde intussen behoorlijk en aangezien we op het open bovendek zaten heb ik nu de kleurschakering van een wielrenner, bruine armen en benen en de rest melkwit.

Na de eerste helft van de gele lijn zijn we over gestapt op de rode lijn richting Hollywood. Om twaalf uur zijn we uitgestapt bij Farmers Market, een hal  vol eettentjes en snuisterijwinkeltjes.

We vonden een Griek en na een heerlijke calamaris met knoflookpatat  zijn we weer op de rode bus gestapt richting de befaamde borden Hollywood tegen de berg. Volgens de folder waren er vijf spots van waar de tekst gelezen kon worden, nu ik heb er maar drie geteld en alle keren zat er een boom, gebouw, stoplicht of dame met fototoestel voor, resultaat, weer niet gelukt. De letters zijn overigens zo klein dat je je nek verrekt om ze goed te zien.

Na de “Walk of Fame” stapten we weer in de rode bus waar de buschauffeur bij binnenkomst al wees of zijn fooienpotje. Ik vroeg hem “Is dit voor vrouw en kind” waarop hij riep “Ik heb er drie”.

Toen ik vroeg of drie vrouwen niet wat veel was kwam hij los van zijn stoel.

Aan het eind van de rit heb ik nog gevraagd of hij de hartelijke groeten wilde doen aan zijn drie vrouwen en één kind. We konden hem buiten de bus horen lachen, een Amerikaan met humor.

Toen we weer in Santa Monica aankwamen was er net een aanrijding gebeurd voor de stopplaats van de City bus en die kon dus niet parkeren. Aan de overkant kwam onze bus  534 naar de camping in Malibu aan dus dat werd stress.

Gelukkig bleef de chauffeuse  van de stadsbus wachten.  Bij haar konden we ook volstaan met 75 cent als senior, terwijl we vanmorgen het volle pond, 1,75 moesten betalen.

Ze bleek al snel een kruising tussen Whoopy Goldberg en Max Verstappen te zijn. Na het eerste stuk file in de vrijdagavond spits zette ze ons keurig op tijd weer bij de juiste halte om zeven uur af.

Morgen dagje strand.